Και τα αδέσποτα έχουν ψυχή
Του Νικόλα Στεφάνου
Μεταξύ των χρόνιων προβλημάτων που μας απασχολούν στην Πάρο, ενδεχομένως να μην έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα των αδέσποτων γατιών και σκυλιών ή, για να είμαι πιο σαφής στον ορισμό του προβλήματος, των «αδέσποτων και κακοποιημένων ήμερων ζώων».
Λίγο πολύ όλοι μας στην Πάρο, κάτοικοι και επισκέπτες, έχουμε ταλαιπωρηθεί από αυτό το πρόβλημα με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.
Ο κτηνοτρόφος έχει υποστεί περιουσιακή ζημιά από αδέσποτα σκυλιά, ο αστός έχει εκνευριστεί από τις ακαθαρσίες στο προαύλιο του, ο επιχειρηματίας έχει παρενοχληθεί από την εισροή σκυλιών ή γατών στον χώρο της επιχείρησής του, αυτός που φοβάται τα σκυλιά έχει λαχταρίσει όταν τον γάβγισε κάποιο από αυτά, ο ευαίσθητος πολίτης παγιδεύτηκε όταν βρήκε έξω από το σπίτι του σκύλο που δεν εννοεί πια να φύγει, ο υπεύθυνος άνθρωπος αισθάνθηκε αμηχανία όταν ανακάλυψε νεογέννητα πεταμένα ζωντανά σε κάδο απορριμμάτων, ο απλός επισκέπτης ένιωσε οργή κατά του τόπου όπου ήρθε για διακοπές αλλά και κατά των κατοίκων του όταν αντίκρισε σκελετωμένο, άρρωστο, τραυματισμένο η απλός κακοποιημένο ζώο να περιφέρεται ή να είναι ξεχασμένο -δεμένο σε ένα μέτρο αλυσίδα, ο ευαισθητοποιημένος επισκέπτης μπήκε σε μια απρόβλεπτη περιπέτεια όταν αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του με ένα από αυτά τα ζώα, και σχεδόν όλοι μας αγανακτήσαμε όταν αντικρίσαμε ζώα να αργοπεθαίνουν από δηλητήριο που τοποθετήθηκε από πρόθεση.
Είτε είμαστε ζωόφιλοι είτε όχι, η πραγματικότητα είναι ότι το πρόβλημα των αδέσποτων και κακοποιημένων ήμερων ζώων υποβαθμίζει σοβαρά την ποιότητα ζωής στο νησί μας και κατ' επέκταση το τουριστικό προϊόν μας που είναι ο κορμός της προόδου και ευημερίας του νησιού μας.
Το εντελώς ασυνήθιστο και παράδοξο αυτού του προβλήματος είναι ότι, ενώ θα έπρεπε να ήταν από τα σημαντικά θέματα στην ατζέντα των τοπικών φορέων, οι μόνοι που έχουν ασχοληθεί συστηματικά και με επιμονή με το πρόβλημα αυτό (χωρίς να θέλω να αγνοήσω πολλές ατομικές απομονωμένες ενέργειες συμπολιτών και επισκεπτών) είναι μια πολύ μικρή ομάδα εθελοντών, μέχρι και πρόσφατα κατά βάση αλλοδαπών, που είναι επίσης και χρηματοδοτουμένη από εισφορές κατά πλειοψηφία αλλοδαπών. Η ομάδα αυτή συντελεί τον σύλλογο προστασίας ζώων γνωστό ως PAWS.
Η PAWS στα 10 χρόνια δράσης της έχει φροντίσει και στειρώσει πλήθος αδέσποτων, αλλά και κακοποιημένων ιδιόκτητων κατοικίδιων, και τα τελευταία 3 χρόνια έχει «επανα-σπιτώσει» περίπου 250 σκυλιά. Είναι βεβαίως ένα σημαντικό επίτευγμα αλλά αν δεν μπορέσει να επηρεάσει την συνεχόμενη ροή των «ανεπιθύμητων» ζώων, θα παραμείνει η «ασπιρίνη για τον καρκίνο».
Η PAWS δεν είναι πια «γκέτο ξένων» αλλά έχει ωριμάσει όπως και έχει ωριμάσει η τοπική κοινωνία μας ως προς τη μεταχείριση των κατοικίδιων, αδέσποτα και ιδιόκτητα. Ο δήμος, έστω και στα λόγια μέχρι στιγμής, έχει ανταποκριθεί πολύ θετικά και για πρώτη φορά φαίνεται ότι ο σύλλογος θα χρηματοδοτηθεί με δημοτικό κονδύλι. Αλλά επειδή η πηγή του προβλήματος εντοπίζεται στις καθημερινές μας συνήθειες, θα έλεγα στην κουλτούρα μας, δεν μπορεί να εννοηθεί αποτελεσματική επέμβαση σε αυτό το επίπεδο χωρίς μια δυναμική που θα ριζώσει στην κοινωνία μας και που θα μπορέσει να επηρεάσει την συμπεριφορά της προς τα κατοικίδια. Με λίγα και απλά λόγια η PAWS χρειάζεται παραπάνω μέλη από την τοπική κοινωνία. Αν είστε ευαισθητοποιημένος/η στο θέμα, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε με εμάς. Ο κάθε ένας μπορεί να προσφέρει λίγο η πολύ, ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο του ή την θέληση του.
Σε επόμενα άρθρα θα ασχοληθούμε παραπάνω με το μέγεθος του προβλήματος, τον καθορισμό των αιτιών του και τους τρόπους επιλύσεως του, όπως και με τις αναγκαίες άμεσες δράσεις. |
