Να επιλέξουμε είδος «οικογενειακό προγραμματισμό» για της γάτες!
Είναι απαραίτητο για όσους ενδιαφέρονται για το καλό αυτού του τόπου να συνειδητοποιήσουν πόσο η κακιά κατάσταση στη οποία βρίσκονται πολύ συχνά σκύλοι και γάτες, αδέσποτοι αλλά πολλές φορές και ιδιόκτητοι, είναι ένας βασικός αρνητικός παράγοντας που υποβαθμίζει την εμπειρία που έχουν οι επισκέπτες του νησιού μας και την εικόνα που δημιουργούν για τον λαό του, την κουλτούρα του, την χώρα μας και τον πολιτισμό μας.
Λόγου του έντονου προγράμματος «επανα-σπίτωσης» σκυλιών της PAWS και παρά την ασταμάτητη «τροφοδότηση» με νέα ανεπιθύμητα, ο αριθμός των αδέσποτων στην Πάρο είναι προς το παρόν υπό έλεγχο και κατά συνέπεια η γενική εικόνα για τα σκυλιά εμφανίζετε μάλλον καλή. Επιπρόσθετος έχει γίνει πια κατανοητό και παραδεκτό σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό ότι ό μονός τρόπος να μην δημιουργούμε ανεπιθύμητα σκυλιά είναι να στειρώνουμε τα δικά μας και ο Δήμος με την βοήθεια της Φιλοζωικής να στειρώνει τα ανεπιθύμητα.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η έστω και ντροπαλή συναίνεση που δημιουργήθηκε επιτέλους για την στείρωση των σκυλιών, καταρρέει όταν μεταθέσουμε το πρόβλημα στις γάτες!
Και ώμος η κατάσταση των γατών επιδεινώθηκε φέτος μπορεί περισσότερο από άλλες χρονιές λόγου της έκρηξης πολλών πληθυσμών που έχει σαν συνέπια να βρίσκει ο κόσμος γατάκια νεκρά η ετοιμοθάνατα, κλεισμένα σε σακούλες η όχι, στους δρόμους, στα σκουπίδια και σε άλλα απρόβλεπτα μέρει. Τα τηλέφωνα τις PAWS έχουν πάρει φωτιά με αγανακτισμένους συμπολίτες και επισκέπτες που βρίσκουν αυτήν την κατάσταση αφόρητη. Η θέση τις PAWS ενώπιον τέτοιων παρεκκλίσεων είναι κάπως αχάριστη γιατί δεν μπορεί να προσφέρει άμεση λύση στο πρόβλημα. Η σωστή απάντηση στο πρόβλημα στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου είναι η στείρωση/ευνουχισμός των αδέσποτων γατών.
Στην Πάρο φαίνετε ότι αυτή η μέθοδος, είτε από κακή πληροφόρηση, είτε από προκατάληψη, αδικείται μέχρι στιγμής με διάφορα επιχειρήματα. Ένα από αυτά βασίζεται στην άποψη ότι οι γάτες είναι μέρος κάποιου οίκο-συστήματος του οποίου η τυχόν επέμβαση μας θα κατέστρεφε την ισορροπία.
Εμείς βρίσκουμε αυτές τις απόψεις απαράδεκτες αφού είναι τόσο σαφές ότι από την στιγμή που οι γάτες ζουν στις κοινότητες μας και τρέφονται σε ένα μεγάλο μέρος με την τροφή και το νερό που τους προσφέρουμε ότι έχουμε υποχρέωση όπως και να το δούμε -ηθικά, κοινωνικά, υγειονομικά, πολιτικά, οικονομικά- να επέμβουμε για να διασφαλίσουμε τις καλές συνθήκες διαβίωσης τους. Και δεν μπορεί να εννοηθεί τέτοια διασφάλιση χωρίς την στείρωση/ευνουχισμού των γατών! Σε όσες γειτονιές έχουν γίνει παρεμβάσεις με στειρώσεις παρατηρείτε η καλή υγεία και η μακροζωία του πληθυσμού των γατών που παραμένει σταθερός, με την απλή προϋπόθεση μιας έστω και ελάχιστης φροντίδας από την μεριά των γειτόνων. Αντιθέτως, στις γειτονιές όπου προσφέρεται τροφή στις γάτες χωρίς να γίνονται στειρώσεις η κατάσταση είναι συχνά αφόρητη μέχρι την στιγμή όπου ο πληθυσμός αυτορυθμίζεται είτε με φυσικούς τρόπους (πχ. μεταδοτική αρρώστια) είτε με χυδαίο ανθρώπινο χέρι (πχ. φόλα). Εξίσου τα πεταμένα γατάκια κλεισμένα σε πλαστικές σακούλες η όχι, προέρχονται συνήθως από τέτοιες γειτονιές.
Είναι σαφές λιπών ότι σαν υπεύθυνοι πολίτες έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δυο ειδών «οικογενειακού προγραμματισμού» για της γάτες, είτε δικές μας είτε τις γειτονίας μας. Ο ένας κρατάει τους πληθυσμούς σε ανεκτά όρια και επιτρέπει στα είδη να είναι υγιής και να απολαμβάνουν ποιότητα ζωής μέσο της στειρώσεως. Ό άλλος, μη επεμβατικός από αδιαφορία η από επιλογή, οδηγεί σε έκρηξη πληθυσμού που φέρνει αρρώστιες, αναπηρίες και θανάτους- πολύ στρες και μιζέρια στα ζώα και τους ανθρώπους!
Εσείς τι διαλέγετε? |
